Тилмикоцин - инъексионӣ моддаи дорусозӣ мебошад, ки асосан барои табобати бемориҳои микробиалии ҳайвоноти хонагӣ, ба хусус мурғону ҳайвоноти бузург истифода мешавад. Тилмикоцин ба гурӯҳи антибиотикҳо шомил мешавад ва бо назардошти механизмҳои амалкардаш, ба тавлиди протеини миқёси бактерия таъсир мекунад, ки ин ба қатъи рости рушди микробиҳо оварда мерасонад.
Ҳангоми кор бо тилмикоцин, эҳтиёт кардани заминаи бехатарӣ муҳим аст. Истифодаи дастпӯшакҳо, нозиркунии вентилятсияи хуб дар алоқаи директ бо модда, ва таъмин кардани минтақаи кории тоза ва безарар барои кам кардани хатари саломатӣ зарур аст. Агар тилмикоцин бо пӯсти инсон алоқа пайдо кунад, бояд фавран бо оби зиёде шустушӯ карда шавад.
Илова бар ин, тадбирҳои эҳтиётӣ барои нигоҳ доштани тилмикоцин низ муҳим мебошанд. Модда бояд дар ҷои хунуктар, дар муҳити торик ва хурсанде нигоҳ дошта шавад, то ки хусусиятҳои кимиёвии онро муҳофизат кунад. Инчунин, фаромӯш накунед, ки тилмикоцин бояд дар хати нарасед.
Пас ба иқтидори трафик ва интиқол дар гузариш бо тилмикоцин диққат диҳед, то ки ифлоссозӣ ва осеб ба муҳити атроф пешгирӣ шавад. Касе, ки бо тилмикоцин кор мекунад, бояд ҳамаи муқаррароти бехатарӣ ва дастурҳои истифодаи онро дониста, дарк намояд.
Ихтилофотҳои хатар на танҳо ба ҳайвонот, балки ба экосистеми атроф низ зиён мерасонад. Бинобар ин, истифодаи масъулиятноки тилмикоцин ва риояи тамоми қоидҳо ва муқаррароти бехатарӣ на танҳо барои бехатарии ҳайвонот, балки барои муҳофизати муҳити атроф низ муҳим аст.